Allereerst dienen wij te weten dat een zondaar vanwege zijn zonde niet een ongelovige wordt. Immers, het is de aard van de mens dat zijn nefs een vleugje direct beschikbaar genot boven menig toekomstig en verborgen genieting prefereert. Eveneens doet de angst voor een naderende klap hem harder terugdeinzen dan een toekomstige marteling van een jaar. Bovendien zal een mens wiens gevoelens de overmacht hebben, het oordeel van het verstand veronachtzamen. Doordat hij zich laat leiden door lusten, prefereert hij de simpelste en meest waardeloze voorhanden genieting boven een enorm rijkelijke toekomstige beloning. Een kleine huidige ergernis wekt meer vrees in hem op dan een grote toekomstige kwelling. Want lusten en gevoelens zien de toekomst niet; zij vermijden haar zelfs. Als de nefs hen daarbij ondersteunt, zullen het hart en het verstand –waarin het geloof zich huisvest– zwijgen en zwichten. Een grote zonde begaat men in dit geval niet vanwege ongeloof, maar vanwege de dominantie van gevoelens en lusten, en vanwege het onvermogen van het verstand en het hart.

Indien een persoon aan de andere kant op een makkelijke manier zonder iets negatiefs in zijn hart en geweten te voelen een zonde pleegt en deze zeer vaak herhaalt, verwijst dit naar de zwakte van zijn iman. Deze kan hem waarschijnlijk tot ongeloof leiden.

Inderdaad, zonden tasten het hart aan en verduisteren het stap voor stap totdat het geloofslicht in het hart volledig uitdooft. In elke zonde bevindt zich een weg die tot ongeloof leidt. Indien men zich van die zonde met het tonen van berouw niet snel behoedt, dan zal het niet als een ziektekiem maar als een kleine slang het hart bijten.

Bijvoorbeeld, wanneer een persoon heimelijk een schaamtevolle zonde begaat en zich erg zou schamen indien anderen ervan op de hoogte zouden zijn, dan zal het bestaan van engelen en geestelijke wezens voor hem moeilijk te verdragen zijn. Hij zal zelfs aan de hand van een geringe aanwijzing een neiging krijgen om hun bestaan te ontkennen.

Of wanneer een persoon een grote zonde pleegt waardoor hij de hellekwelling verdient, en niet middels het vragen om vergiffenis zich daartegen beschermt terwijl hij continu de bedreigingen aangaande de hel verneemt, dan zal hij met heel zijn hart en ziel wensen dat er geen hel bestaat. Hij zal zelfs aan de hand van een geringe aanwijzing en twijfel de moed krijgen om het bestaan van de hel te ontkennen.

Of bijvoorbeeld, wanneer een persoon, die zelfs bedroefd raakt wanneer zijn onbeduidende werkgever hem om een kleine nalatigheid op zijn kop geeft, zijn verplichte gebeden niet verricht en ook andere taken aangaande de dienaarschap niet nakomt, dan zal hij vanwege zijn luiheid ten opzichte van de herhaaldelijke geboden van de ‘Heerser van alles en alle tijden’ een enorme onrust krijgen. Vanwege deze onrust zal hij wensen dat dergelijke verplichtingen niet bestonden. En door deze wens zal er bij hem een neiging opkomen om Allah te ontkennen waaruit een gedachte van vijandigheid jegens Allah wordt ontwaakt. Indien een twijfel over het bestaan van Allah in zijn hart opkomt, zal hij neigen om zich daaraan vast te klampen, alsof het een doorslaggevend bewijs is. Zodoende zal er een grote poort naar de ondergang voor hem geopend worden. Die dwaas beseft niet dat hij zichzelf vanwege zijn ontkenning doelwit maakt van spirituele lasten die miljoenen malen ernstiger zijn dan een kleine onrust die ontstaat uit het nakomen van zijn verplichtingen jegens Allah.